Arte povera
Sztuka współczesna ma różne oblicza, raz jest minimalistyczna, raz bogata w detale, raz po prostu uboga. To właśnie dzięki tej różnorodności sztuka współczesna jest tak ceniona na całym świecie. A za sprawą ciągle tworzących się nowych kierunków tego nurtu można spodziewać się kolejnych doznań artystycznych. Poszczególne trendy znane są bardziej w Stanach Zjednoczonych, inne w Europie, niektóre jak np. arte povera, rozwijały się tylko na terenie jednego państwa, w tym wypadku Włoch. Arte povera można przetłumaczyć z języka włoskiego na "sztuka uboga” lub „sztuka biedna”.
Arte povera jako ruch artystyczny zaczął rozwijać się w w 1967 roku. Wtedy znany włoski krytyk sztuki Germano Celant opisał działalność grupy włoskich artystów jako sztukę ubogą. Wynikało to z cech charakterystycznych tego kierunku, czyli eksponowania surowości użytego w procesie twórczym materiału. Mógł to być metal, gałęzie z drzewa, odłamki szkła, różnej wielkości kamienie, stare gazety lub szmaty. Artyści arte povera z premedytacją wybierali przedmioty codziennego użytku, aby poprzez swoją surową twórczość oderwać się od tradycji, czyli wysokiej sztuki. Wybór nieoczywistych surowców spotkał się z uznaniem w środowisku artystycznym, gdyż poprzez takie formy twórczości zniknął pierwiastek komercyjny, a na pierwszy plan wysunął się cały proces myślowy artysty. Arte povera szybko zyskała popularność na terenie Włoch i przez dziesięć lat stanowiła jeden z najważniejszych kierunków w sztuce współczesnej.
Sztukę arte povera wyróżnia m.in. powrót do prostych komunikatów, wzmocnienie znaczenia codzienności, silna dynamika procesu twórczego, brak symbolizmu. Włoscy artyści porzucili kulturalne znaczenie kultury, ponieważ dla nich sztuka staje się naturalnym elementem życia. Do największych ośrodków sztuki ubogiej zaliczyć można: Turyn, Mediolan, Rzym, Wenecję, Neapol oraz Bolonię. Jednak największa kolekcja dzieł z ruchu Arte Povera znajduje się w Kunstmuseum Liechtenstein.
Michelangelo Pistoletto jako pierwszy rozpoczął nowy trend we włoskiej sztuce. Artysta swoje obrazy malował na lustrach już na początku lat sześćdziesiątych XX wieku. W kolejnych latach swojej twórczości wykorzystywał też skrawki materiałów i szybko stał się inspiracją dla kolejnych artystów sztuki ubogiej. Włochy są bowiem kolebką sztuki i działalność artystyczna w słonecznej Italii jest rodzajem tradycji.
Innymi przedstawicielami arte povera byli: Piero Manzoni, Giovanni Anselmo, Pino Pascali Alighiero, Boetti Pier, Paolo Calzolari, Luciano Fabro Jannis Kounellis, Mario Merz, Marisa Merz, Giulio Paolini, Giuseppe Penone, Emilio Prini, Gilberto Zorio.